Hop

De jonge bladeren en jonge scheuten kunnen gekookt worden gegeten. Ze hebben een unieke smaak, die velen heerlijk vinden. Jonge blaadjes (tot mei) kunnen ook in salades worden gegeten. Thee van het blad en de kegels heeft een zacht kalmerend effect. De gedroogde hopbellen worden gebruikt om bier op smaak te brengen en langer goed te houden.

Hop kent een lange geschiedenis wat betreft het gebruik als heilzaam kruid. Het wordt vooral gebruikt vanwege het verzachtend, tonisch en kalmerend effect op lichaam en geest. Slapen op een kussen gevuld met hopbellen is een oud volksmiddel tegen slapeloosheid.

Uit de bladeren en de bloemhoofdjes wordt een bruine verfstof verkregen.

Een essentiële olie uit de hopbellen wordt gebruikt in parfums. Extracten van de plant worden in Europa in crèmes en lotions verwerkt waarbij men uitgaat van een verzachtende werking op de huid. De vezels uit de stengels worden voor verschillende doeleinden gebruikt, zoals voor het maken van papier of grof doek.

Liever niet gebruiken tijdens de zwangerschap vanwege een effect op de uterus. Ook gebruik door borst-, baarmoeder- en baarmoederhalskankerpatiënten wordt ontraden. De sedatieve werking kan een depressie verergeren. Huidcontact met de plant veroorzaakt dermatitis bij daarvoor gevoelige personen. Tijdens het oogsten van de hopbellen kun je duizelig of slaperig worden door het vrijkomen van hopmeel waarin lupuline zit, een krachtig kalmerend middel.

Waardplant voor de gehakkelde aurelia.

Duitse monniken experimenteerden 800 na Christus al met hop bij het bierbrouwen voor de geur, het aroma, de licht bittere smaak, maar vooral voor de conservering. Vanaf het begin van de Middeleeuwen ontstonden veel bierbrouwerijen en werd hop als belangrijke grondstof bij de bereiding van bier gebruikt. Middeleeuwse bierbrouwers hadden hun eigen tuin met hop. In de 17de eeuw was bier de belangrijkste volksdrank en werd het telen van hop een belangrijke bestaansverbetering voor de kleine boer. Veel hopcentra ontstonden in Drenthe en Brabant.