Japanse notenboom

Is een kroonjuweel in De Hortus - Amsterdam, Landgoed Twickel, Hortus botanicus Leiden, Pinetum Blijdenstein, Botanische Tuin Kerkrade en het Landgoed Schovenhorst.

Onderdeel van de decentrale Nederlandse Plantencollectie Gymnospermae (Naaktzadigen).

Het zaad kan gekookt of rauw (in kleine hoeveelheden) gegeten worden. Het smaakt zoet en heeft een zachte, olie-achtige textuur. Gebakken zaden smaken naar een kruising tussen een aardappel en een zoete kastanje.

De wigvormige bladeren zijn een bron van inspiratie voor oosterse kunst. Het is de lievelingsboom van Goethe, die in 1815 een sonnet over ginkgo schreef.

De bomen komen in het wild alleen voor in de buurt van tempels.

De bladen worden als medicijn gebruikt om de bloedcirculatie te bevorderen.

De Japanse notenboom behoort tot een zeer oude en primitieve groep planten, de ginkgoales. Deze groep ontstond al in het Trias (ca. 200 miljoen jaar geleden, ver voor het tijdperk van de dinosauriërs), lang voor het ontstaan van de moderne bloemplanten. Ginkgo staat bekend als ‘levend fossiel’, ‘overlevende’ en ‘drager van hoop’. Na de atoomaanval op de Japanse stad Hiroshima in 1945 werden er vier tot zes nog levende ginkgo’s gevonden op 1-2 km afstand van de inslag. De bomen hadden het bombardement niet alleen overleefd, maar bleven ook nieuwe knoppen maken, zonder misvormingen. In 1691 door de wetenschap in Japan ontdekt als aangeplante boom en rond 1730 in Europa geïntroduceerd.

Zaden en zacht omhulsel zijn licht giftig.

In China en in Japan beschouwt men deze boom als heilig en wordt hij al eeuwenlang rond tempels aangeplant.

De vruchten stinken, waardoor vrouwelijke exemplaren van de Ginkgo meestal niet worden aangeplant.

Oudheid kampioen.