Ronde zonnedauw

Insecten onmisbaar voor de groei

De ronde zonnedauw is een kleine, vaste plant met recht opstijgende bloeiwijze tot 30 cm hoog. Een vleesetertje dat van nature in voedselarme, zure en zeer vochtige milieus staat. De bladeren van de ronde zonnedauw staan in een rozet, ze zijn langgesteeld en zoals de naam al zegt: rond. Ze zijn iets uitgehold en hebben rode `tentakels`. De knoppen van de tentakels scheiden een draderige, kleverige vloeistof af die een eiwitsplitsend enzym bevat. Wanneer een insect de tentakels aanraakt en vastkleeft, krommen deze zich langzaam naar het oppervlak van het blad, waar het insect wordt verteerd en opgenomen door de plant. Ronde zonnedauw bloeit van juni-augustus met kleine witte bloemen. De zaden van zonnedauw blijven vijf jaar kiemkrachtig.

De naam komt van het Griekse droseros dat ‘bedauwd’ betekent, naar de glinsterende knopjes op de tentakels. Rotundifolia betekent rondbladig. Uit zonnedauw wordt van oudsher een medicijn gemaakt tegen keelaandoeningen. Dit gebeurt momenteel voornamelijk met behulp van een Afrikaanse zonnedauwsoort.

Ecologie en leefgebied

Alle soorten zonnedauw groeien op open, zonnige plaatsen in voedselarme, vochtige heide- en veengronden. In dit mineraalarme milieu is de vangst van insecten onmisbaar voor de groei. Zonnedauwsoorten zijn weinig concurrentiekrachtig en kiemen vaak op plekken in het veenmos die licht zijn betreden of op kale veenbodem, ontstaan na afplaggen.

Bedreiging

Plaatselijk is ronde zonnedauw vrij algemeen op de heide en in hoogveenrestanten in het oosten en midden van het land, vrij zeldzaam in laagveengebieden, in zure veenmosrietlanden en in de kalkarme duinen ten noorden van Bergen en op de Waddeneilanden. Sinds 1950 is de plant sterk afgenomen. De plant is beschermd. Herstel van natte duinvalleien is goed voor deze soort en zijn kleinere geslachtsgenoot: de eveneens bedreigde kleine zonnedauw.