Aardbei

Zomerkoninkje van de troon gestoten

Eigenlijk zijn aardbeien 'schijnvruchten' want dat wat de vrucht lijkt, is eigenlijk de opgezwollen bloembodem. De pitjes op de aardbei zijn de daadwerkelijke vruchtjes. 'Echte' vruchten ontstaan uit vruchtbeginsels nadat bevruchting heeft plaatsgevonden.

Schijnvrucht of niet, het maakt de rode vruchten niet minder lekker. Dat vond men heel vroeger, in de bronstijd, ook al van de wilde bosaardbei Fragaria vesca. Aanvankelijk waren de decoratieve en medicinale functie overigens belangrijker dan de appetijtelijke. Toen de vruchten echter in de zestiende eeuw meer in zwang kwamen, was het een nadeel dat bosaardbeien vrij kleine vruchten geven en dat stimuleerde het ontwikkelen van cultivars. 

Eind 1700 werd er door Franse en Engelse kwekers gekruist met soorten uit de beide Amerika's. Die verschillen wat aantal chromosomen betreft van de soorten uit Europa. Die kruisingen leverden beduidend grotere vruchten op. Rond 1860 kwam het ras ‘Jacunda’ van de Engelse bloemenkweker John Salter, naar Nederland. De naam Jacunda kan John Salter hebben overgenomen van de Mona Lisa, die hij tijdens zijn verblijf in Versailles gezien heeft. Zij heet in het Frans ‘La Joconde’, ‘Jacunda’ in het Latijn.

De smaak is typerend voor een historische aardbei: aromatisch en zachtzoet. Ze zijn vrij klein, maar hebben een hoge productiviteit en zijn op elke soort grond te telen. Ze zijn echter gevoelig voor nattigheid, waardoor ‘snotterigheid’ optreedt. Inmiddels is de ‘Jacunda’, na grote populariteit, verdrongen door andere cultivars en wordt nu als een ‘oud’ ras beschouwd.