Italiaanse aronskelk

Is een kroonjuweel in de Hortus Nijmegen.

de voor ons onprettige geur trekt insecten aan die zorgen voor de bestuiving.

alle delen van de plant zijn giftig, onder meer door de aanwezigheid van calciumoxalaat kristallen, cyanoglycosiden zoals triglochinin, alkaloïden zoals coniïne en saponinen zoals aroïne, maar de wortelstok en bessen zijn het meest toxisch. Door koken breken de gifstoffen af, en de wortelstokken worden hier en daar gegeten; ze bevatten veel suiker en zetmeel.

onderdelen van de aronskelk zijn vaak gebruikt in art-decovormgeving uit in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw, omdat de plant met zijn lineaire vormen en marmerachtige bladtekening zich hier goed voor leende. Dat is bijvoorbeeld te zien in de gevelsteen van Villa Putruwiel in Utrecht.

omdat ze doen denken aan het verhaal van de bloeiende staf van Aäron werden de rode vruchten op de kale stengel het symbool van een gezegende vruchtenoogst.

maakt deel uit van de Nederlandse Plantcollectie.

zodra het bladerdek in het najaar wat dunner begint te worden komen deze aronskelken al met nieuwe bladen. Die overleven de winter met behulp van antivries-stoffen.

ondanks de giftigheid worden de wortelstok en bovengrondse delen al eeuwenlang voor medicinale doeleinden gebruikt in Europa en het Midden-Oosten. Ze worden vooral toegepast om uitwendig wratten, reumatische aandoeningen, huidziekten en aambeien te behandelen.

de plant bevat stoffen zoals agmatine die wellicht van belang kunnen zijn bij de ontwikkeling van nieuwe medicijnen tegen diabetes, terwijl laboratoriumtesten op kankercellijnen een significante activiteit lieten zien van extracten van de wortelstok.