Postelein

Een stokoude groente

Dit kruid mag met recht een oude groente worden genoemd. In Iran wordt het al meer dan 2000 jaar gegeten. Van nature komt postelein voor in India en het Midden-Oosten. Via het Middellandse Zeegebied is postelein over de rest van Europa verspreid. Ook in ons land komt is deze plant al voor 1500 ingevoerd en komt als inheemse plant sporadisch in het wild voor. Hoofdzakelijk in het zuiden. Niet zo verwonderlijk, het is een echte warmteminnaar. Als je postelein als groente wilt telen kweken, dan gaat heel goed onder glas.

De wilde postelein heeft liggende, gladde, roodachtige stengels met verspreid staande, spatelvormige, kale, vlezige bladeren. In ons land is de bloei van juni tot de herfst met gele 1,2 centimeter grote bloemen. Bijzonder is dat de plant 's morgens slechts enkele uren bloeit. De vrucht is een veelzadige doosvrucht die met een dekseltje openspringt, waarna de zwarte zaden gemakkelijk vrijkomen. Deze zaden zijn ook eetbaar.

Misschien dankt de plant zijn naam aan dit dekseltje: het Latijnse ‘portula’ betekent poort.  Oleracea zegt iets over het oude gebruik: het betekent als groente gebruikt of in moestuinen groeiend.

De blaadjes zijn knapperig en de smaak is lekker fris, een beetje pittig en licht zuur. Het is geen heel uitgesproken groente, waardoor het goed combineert met diverse smaken en gerechten. Postelein is als groente buitengewoon gezond. Het is een prima bron van vezels, zeer laag in calorieën, en een goede bron van vitamines en mineralen: het bevat hoge gehaltes van onder meer vitamine C en E, en is het rijk aan magnesium, ijzer en kalium. Ook bevat postelein veel antioxidanten, en het is ook nog een bron van omega-3 onverzadigde vetzuren.

Naast dit alles heeft postelein ook geschiedenis gemaakt als geneeskruid, het werd al door de oude Grieken als zodanig gebruikt.